Czas cieni

Druga część "Śladów Leszego" jest tak dobra jak pierwsza, a nawet jeszcze lepsza, dzięki temu że jest znacznie dłuższa. Poznajemy lepiej bohaterów znanych z pierwszego opowiadania. Do tego mamy nowe ciekawe postaci, a do tego cudowną kozę.

Druga część "Śladów Leszego" jest tak dobra jak pierwsza, a nawet jeszcze lepsza, dzięki temu że jest znacznie dłuższa. Poznajemy lepiej bohaterów znanych z pierwszego opowiadania. Do tego mamy nowe ciekawe postaci, a do tego cudowną kozę.

To drugi tom opowiadań słowiańskich. Klimat wierzeń, demonów i leśnych bóstw utrzymany a dłuższa forma pozwoliła lepiej poznać bohaterów, szczególnie Gniewichę. Jest trochę strasznie. Upiory, które budzą się ze zmarłych wysysają krew i zabijają okrutnie, ale wychodzą też zaniedbania wiejskiej społeczności, która jest głucha i niema na krzywdę innych. Jak trafię gdzieś na audiobook z dalszymi częściami to na pewno sięgnę.

To drugi tom opowiadań słowiańskich. Klimat wierzeń, demonów i leśnych bóstw utrzymany a dłuższa forma pozwoliła lepiej poznać bohaterów, szczególnie Gniewichę. Jest trochę strasznie. Upiory, które budzą się ze zmarłych wysysają krew i zabijają okrutnie, ale wychodzą też zaniedbania wiejskiej społeczności, która jest głucha i niema na krzywdę innych. Jak trafię gdzieś na...

Bardzo mi się podobała. Po wcześniejszych książkach pani Miszczuk miałam chęć na więcej książek w klimacie słowiańskim. Nie zawiodłam się. Teraz też chcę więcej i jeszcze więcej. Także biorę się za kolejny tom. Częściowo słuchałam audiobooka, więc przy niektórych tekstach stawałam na chodniku i zaczynałam się po prostu śmiać ;)

Bardzo mi się podobała. Po wcześniejszych książkach pani Miszczuk miałam chęć na więcej książek w klimacie słowiańskim. Nie zawiodłam się. Teraz też chcę więcej i jeszcze więcej. Także biorę się za kolejny tom. Częściowo słuchałam audiobooka, więc przy niektórych tekstach stawałam na chodniku i zaczynałam się po prostu śmiać ;)

Bardzo dobra seria. Wciąga, angażuje i emocjonuje, a momentami nawet rozbawi. Szkoda, że nie jest bardziej znana i praktycznie niedostępna do kupienia, lub w chorych cenach :( Polecam też audiobook, świetny lektor.

Bardzo dobra seria. Wciąga, angażuje i emocjonuje, a momentami nawet rozbawi. Szkoda, że nie jest bardziej znana i praktycznie niedostępna do kupienia, lub w chorych cenach :( Polecam też audiobook, świetny lektor.

Mieszkańcy Krukowca szykują się do obrzędów Dziadów. Tymczasem w puszczy zaczyna grasować Brzoziec, upiorny duch syna cieśli, który postanowił zakończyć swój żywot na drzewie. Co go pchnęło do tego czynu? I jaki będzie to miało związek z nadchodzącymi Dziadami? Spokój mieszkańców zakłóca też niesforna koza Osetka. Pojawiają się kolejni bohaterowie ze swoimi problemami.
To część, w której bliżej poznajemy przeszłość Gniewichy, zaczynamy rozumieć dlaczego wybrała życie poza nawiasem wiejskiej społeczności.

„Człowiek czasem kocha, ale nie wie dlaczego.”
„Łatwo rzec słowo, a trudniej odwrócić.”
„Ciało bez zdrowego ducha nie wyżyje.”

Mieszkańcy Krukowca szykują się do obrzędów Dziadów. Tymczasem w puszczy zaczyna grasować Brzoziec, upiorny duch syna cieśli, który postanowił zakończyć swój żywot na drzewie. Co go pchnęło do tego czynu? I jaki będzie to miało związek z nadchodzącymi Dziadami? Spokój mieszkańców zakłóca też niesforna koza Osetka. Pojawiają się kolejni bohaterowie ze swoimi problemami.
To...

W tym tomie lepiej poznajemy Gniewichę i jej przeszłość. Zaczynam rozumieć, dlaczego kobieta ma tak twardy charakter, ukształtowany przez trudne doświadczenia. Tyle że nie jest tak nieczuła jakby chciała. Obecność Korzenia, wioskowego głupka kruszy jej serce i otwiera je na ludzką niedolę. Mimo to książka nadal jest utrzymana w świecie słowiańskich wierzeń i tajemniczej postaci Leszego, który jeszcze nie wie, jak dalej pokierować losem kobiety, która w jakiś sposób go zainteresowała.

W tym tomie lepiej poznajemy Gniewichę i jej przeszłość. Zaczynam rozumieć, dlaczego kobieta ma tak twardy charakter, ukształtowany przez trudne doświadczenia. Tyle że nie jest tak nieczuła jakby chciała. Obecność Korzenia, wioskowego głupka kruszy jej serce i otwiera je na ludzką niedolę. Mimo to książka nadal jest utrzymana w świecie słowiańskich wierzeń i tajemniczej...

Jakoś nie mogłam skupić się na lekturze, mimo to bardzo fajna i lekka pozycja. Nie zżyłam się z bohaterami, choć muszę przyznać, że mają potencjał. Słowiańskie klimaty są ostatnio moimi ulubionymi i nic tej pozycji nie brakuje pod tym względem. Daję 7 gwiazdek,, mimo, że nie udało mi się zakochać w stworzonym świecie, fajnie i szybko się czytało.

Jakoś nie mogłam skupić się na lekturze, mimo to bardzo fajna i lekka pozycja. Nie zżyłam się z bohaterami, choć muszę przyznać, że mają potencjał. Słowiańskie klimaty są ostatnio moimi ulubionymi i nic tej pozycji nie brakuje pod tym względem. Daję 7 gwiazdek,, mimo, że nie udało mi się zakochać w stworzonym świecie, fajnie i szybko się czytało.

Za oknem deszcz, w mieszkaniu zapalona świeczka o zapachu jabłek z karmelem, na plecach puchata bluza z „Króla Lwa”… Warunki idealne do czytania drugiego tomu „Śladów Leszego”.

Gniewicha i Korzeń wciąż mieszkają pod jednym dachem. I choć kobieta nigdy by się do tego nie przyznała, to obecność młodzieńca sprawia jej coraz większą przyjemność. Za płotem mieszkania tkaczki wydarza się jednak tragedia – syn cieśli wiesza się na drzewie we wsi obok. Jego ojciec, pijak i obdartus, za nic bierze sobie do serca słowa mieszkańców, że chłopakowi trzeba jak najszybciej wyprawić pogrzeb. Wydarza się tragedia, a na całą osadę pada blady strach. Choć Gniewicha stara się trzymać na dystans, to tym razem ponownie znajdzie się w oku cyklonu. A w tle wydarzeń – mleczna koza, tyle musicie wiedzieć.

Drugi tom „Śladów Leszego” podobał mi się jeszcze bardziej niż pierwszy. I tak, pod koniec uroniłam nawet łzę.
Gniewicha jest cudownie wykreowaną postacią, bardzo dobrze przemyślaną przez autorkę. Kobieta ta ma swój charakter i bolesną przeszłość, które sprawiły, że jej serce mocno stwardniało dla innych ludzi. Obecność w jej życiu Korzenia, a teraz też pewnej młodej niewiasty sprawiło jednak, że ten kamień zaczął mocno kruszeć, a Gniewicha okazuje się osobą uczuciową i troskliwą.

Nie mogę doczekać się kolejnych tomów. Zachwycam się po całości i strasznie żałuję, że ten cykl nie jest tak popularny, jak na to zasługuje.

Za oknem deszcz, w mieszkaniu zapalona świeczka o zapachu jabłek z karmelem, na plecach puchata bluza z „Króla Lwa”… Warunki idealne do czytania drugiego tomu „Śladów Leszego”.

Gniewicha i Korzeń wciąż mieszkają pod jednym dachem. I choć kobieta nigdy by się do tego nie przyznała, to obecność młodzieńca sprawia jej coraz większą przyjemność. Za płotem mieszkania tkaczki...

Wyśmienita powieść. Fantastyczne połączenie śmiechu i grozy uwielbiam ten stan.

Wyśmienita powieść. Fantastyczne połączenie śmiechu i grozy uwielbiam ten stan.

Bohaterowie mnie ujęli . Dlaczego? Ponieważ mają swe słabości, wady , są zwyczajni ,ba nawet chwilami bardzo swojscy. Nie ma tutaj nadludzi z nadnaturalnymi mocami, ot ludzie walczący z jednej strony z przeciwnościami losu a z drugiej ze swymi słabościami. Z ciekawością obserwuje walkę Gniewichy z Leszym i sekunduje ...komu? Wybierz to czytelniku sam.

Bohaterowie mnie ujęli . Dlaczego? Ponieważ mają swe słabości, wady , są zwyczajni ,ba nawet chwilami bardzo swojscy. Nie ma tutaj nadludzi z nadnaturalnymi mocami, ot ludzie walczący z jednej strony z przeciwnościami losu a z drugiej ze swymi słabościami. Z ciekawością obserwuje walkę Gniewichy z Leszym i sekunduje ...komu? Wybierz to czytelniku sam.